Wellicht door de vele publiciteit en misschien ook wel door het succes van mensenrechtenorganisaties als Amnesty International zijn regeringen in de jaren zeventig overgegaan op mensenrechtenschendingen waarmee ze minder direct in verband kunnen worden gebracht. In simpele taal: regeringen laten anderen het vuile werk opknappen en zeggen vervolgens dat ze van niets weten.

Zo zijn honderdduizenden mensen in koele bloede vermoord door doodseskaders, maar ook door huurmoordenaars of speciale eenheden van leger en politie. De regeringen ontkennen vaak dat deze politieke moorden, plaatsvinden en dat zij erbij betrokken zijn. Ze geven de schuld aan oppositiegroepen, noemen de doden slachtoffers van een gewapend treffen of zeggen dat zij zijn gedood toen ze probeerden te vluchten.
Ook zijn er honderdduizenden mensen opgepakt of ontvoerd zonder dat men weet waar ze zijn gebleven. Deze "verdwijningen" houden in dat mensen zonder aanklacht worden vastgehouden, gemarteld en zonder vorm van proces gedood. Maar niet alle "verdwijningen" -Amnesty gebruikt consequent de dubbele aanhalingstekens om zo aan te geven dat de machthebbers heus wel weten waar deze mensen gebleven zijn- lopen uit op politieke moorden. In Argentinië zijn aan het einde van de dictatuur geheime gevangenissen gevonden, waaruit "verdwenen" mensen levend tevoorschijn kwamen.

Het moge duidelijk zijn dat Amnesty International zich verzet tegen "verdwijningen" en tegen politieke moorden.

Een voorbeeld:

De vader van Sara Cristina verdween. Later bleek dat hij vermoord was door veiligheidstroepen. Sara's vader was vakbondsleider in El Salvador. In dit land lopen actieve vakbondsleden grote risico's.

De twintigjarige Sara werkte als fotografe voor de vakbond en werd zelf ook opgepakt door mannen in uniform. Meteen nadat zij 'verdween' ging haar moeder naar haar op zoek.

Maar bij welke instantie ze ook aanklopte, ze werd van kastje naar de muur gestuurd. Niemand kon of wilde haar vertellen waar haar dochter gebleven was.Door de zoektocht naar Sara werd haar moeder ook als een lastpost beschouwd. Tijdens een demonstratie werd zij gearresteerd. In de gevangenis werd ze gemarteld. Zij 'verdween' niet, maar bij haar vrijlating kreeg ze te horen dat ze zou worden vermoord als ze zich ooit nog op een demonstratie zou laten zien. De verblijfplaats van Sara Cristina is nog steeds niet bekend.