Cijfers

• Veertig procent van de bliksemacties is succesvol: een zieke gevangene wordt behandeld, een 'verdwenen' persoon komt terecht, een gevangene komt vrij, een doodvonnis wordt omgezet of uitgesteld.
  
  
• Elke dag komen er gemiddeld vier gewetensgevangenen vrij voor wie Amnesty zich heeft ingezet. Dat zijn er meer dan 1500 per jaar.
  
  
  
  
• Voor één op de drie gevangenen waarvoor Amnesty zich inzet, verbetert de situatie, bijvoorbeeld omdat de gevangene medicijnen krijgt of niet meer in een isoleercel hoeft te zitten.

Individuele gevangenen

• Julio de Penez Valdar was vakbondsleider in de Dominicaanse Republiek. Vanwege zijn vakbondswerk wordt hij opgepakt en naakt opgesloten in een kerker. Wat er gebeurt als leden van Amnesty International brieven voor hem schrijven, is hieronder te lezen:
  
  
  
  
• De Uruguayaanse Lilian Celiberti, die in ballingschap in Brazilië woont, wordt thuis door Uruguayaanse veiligheidsagenten ontvoerd. Ze smokkelen haar de grens over en beschuldigen haar ervan illegaal met opruiende literatuur het land te zijn binnengekomen. Haar kinderen, de achtjarige Camilo en de driejarige Francesca, worden samen met haar ontvoerd. In de gevangenis wordt ze gemarteld en ze krijgt te horen dat ze haar kinderen nooit zal terugzien. Lilian tekent een valse bekentenis in ruil voor hun vrijlating en wordt door een militair gerechtshof naar de gevangenis gestuurd.
  Amnesty International adopteert Lilian als gewetensgevangene en een Italiaanse groep krijgt haar zaak toegewezen. De volgende vijf jaar ijvert die Italiaanse groep onophoudelijk voor haar vrijlating. Ze stuurt zeshonderd verzoeken en brieven naar de Uruguayaanse autoriteiten, maar krijgt geen enkel antwoord. De groep kan Italiaanse politici overhalen om zich over de zaak te ontfermen. In het Italiaanse en Europese parlement worden vragen gesteld en de Italiaanse televisie bericht over de zaak. Op verzoek van de groep leggen Italiaanse delegaties in Uruguay Lilians zaak voor aan hun gastheren. Italiaanse advocaten schrijven naar de voorzitter van het Uruguayaanse Hoogste Militaire Gerechtshof. De groep schrijft ook naar Lilians ouders en zamelt geld in voor haar kinderen zodat die haar geregeld in de gevangenis kunnen gaan bezoeken. Na jarenlang actie voeren wordt Lilian Celiberti vrijgelaten.
   
  Lilian schrijft naar de Amnesty-groep in Italië: "In al die jaren stonden jullie paraat met een vastberadenheid en toewijding die me in mijn ergste momenten sterkte en vreugde gaven. Ik herinner me duidelijk de emotie die ik voelde telkens als ik terugkeerde naar mijn cel na een veertiendaags bezoek, de enige keren dat ik met iemand praatte. De solidariteit die oceanen van afstand overbrugt, geeft kracht en geloof aan je eenzaamheid en helpt je het onderdrukkende apparaat aan te kunnen door het behoud van je menselijke integriteit en waarden."
  
  
• Ook al leidt niet iedere schrijfactie tot vrijlating, voor gevangenen en familieleden kunnen ze veel betekenen. De vrouw van een Argentijnse gewetensgevangene schreef aan Amnesty:
  "Iedere brief, elk antwoord raakt me zo dat ik tranen in mijn ogen krijg... Als ik me moe of depressief voel, keer ik altijd tot die brieven terug. Ik lees en herlees ze duizenden keren. En die brieven geven me altijd weer de moed om dóór te gaan."
  
  
• In Wordt Vervolgd, het tijdschrift van Amnesty International en in Frontaal, het jongerenblad van Amnesty, kun je elke maand voorbeelden vinden van gevangenen die dankzij de inzet van Amnesty vrij zijn gekomen.

Amnesty International heeft voor haar werk enkele keren een prijs gekregen. In 1977 ontvangt Amnesty de Nobelprijs voor de Vrede. In 1978 krijgt Amnesty de Prijs voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties.