Marjolein Pieks is een geëngageerde woordkunstenaar wat zoveel inhoudt als dat ze graag een stem geeft aan niet alleen haar eigen hart maar ook aan de vele stemmen van alles dat bezield is of bezield kan worden. Als Luisterhart schrijft ze daartoe empathische en poëtische 'luisterportretten'. 

Tijdens de Write for Rights droeg zij onder meer onderstaand gedicht voor:


Het Plein (werk in uitvoering)

ik zie het nog voor me, de filosofen en politici, kinderen, onze intimi, vrienden keuvelend over eigen en andermans waarachtigheid, helaas we zijn het kwijt, ons forum kent nog maar één werkelijkheid

onze pleinen leeg, onze monden vol, internet verlammend onze kaken, we spreken hoofd gebogen bolle woorden hol, koketteren met vrijheid die ons beroemd moet maken

ik zie het nog voor me, het intellect in het openbaar, goden op een sokkel, Apollo op diens tokkel, ik zie hoe plebejers het uitdijend menselijk brein beschermen, hoe ze zich heldhaftig ontfermen over de uitvinding van democratie.

Ik zie de sterke relatie tussen lichaam en ziel, ik zie nog de kunst die met het leven samenviel, ik zie het nog, ik zie het nog steeds voor me

dat plein waar moraal de wet verslaat, waar neergeslagen haat ons ontwikkeld denken op een voetstuk weet te zetten, ik zie nog altijd hoe zelfreflectie en kritische vragen oppervlakkigheid met nederigheid pletten

Ik zie nog hoe we elkaar onderwijzen in de kunst van argumenteren, hoe we de politiek van poëzie en muziek laten leren, ja ik zie het ik zie het nog

een volk dat een mening langzaam laat rijpen, zich ijverig de geest laat slijpen, de tijd neemt voor alle kanten van een verhaal, zich onderwijst en zich ontwikkelt in de rijkdom van de taal, hoe waarden en normen in het hart worden gevoeld, de hemel inspiratie bedoelt wanneer een mening zich wil verdiepen of veranderen,

een volk dat zichzelf plaatst in relatie tot anderen opdat niet elke gedachte een dogma is, ik zie het, ik zie het nog meanderen

de visie van handwerkslieden en boeren,moeders,vaders, ballingen,kinderen, dieren,verschoppelingen en hoeren

Nog zie ik het, een volk met elkaar verbonden, miljoenen luisterende monden die elkaar hun hoogste waar verkonden, tegengestelden die op het eigen wezen lijken, ik zie het nog voor me, ik zie ons nog als gelijken

ik zie het voor me, het en passant onderricht, de jonge grondwet die als een groot gedicht, zich dwars door de colleges van politici en wijzen boort, steeds weer onze wens verhoort, van ziel tot ziel de haat verstoort,debat als daad, de vraag als raad, kunst als poort,van woord tot woord, ik zie het ik zie het nog voor me

hoe vogels luisteren naar onze gesprekken, hoe ze fluisteren als uit al onze bekken retorica en poëtische verbanden zingen, want uit menselijke dingen scheppen we ruimte voor andere landen, we zijn elkaars gelijken tussen lagere en hogere standen

Ik zie het, ik zie in jouw betraande ogen. We hebben nog steeds de wijsheid van dankbaarheid en mededogen

oh oh, hoe stom dat we niet eerder zagen hoe het kapitalisme clandestien onze pleinen tot de markt heeft beperkt, de Phoenix haar vleugels heeft gemerkt, hoe economische groei slavernij in de hand heeft gewerkt

Maar ik ben niet blind. Ik zie de transitie van mens en natuur als ware zij één wezen, hoe we elkaar weer de liefde leren lezen, geen leider zoeken maar contact. Ik zie in elke oogopslag hoe het patriarchaat eindelijk verzwakt.

Er is een land waar jij en ik willen wonen. Ik zie het voor me, de valse en heldere tonen, hoe democratie en grondwet harmoniëren, hoe ze akkoorden maken van het op elkaar reageren.

Een rechtstaat opgebouwd uit diversen. Ik zie je twijfelen. Maar stil ! Er ratelen vrije persen. Doe je ogen dicht. Zie je de stem van het volk?

Ik zie je. Vrijheid is onze tolk.